قربانیان تغافل

این نمایش به نویسندگی و کارگردانی محسن معینی و تهیه کنندگی نگین میرحسنی‌واحد کاری از گروه تئاتر «شرنگ» است که از 19دی اجرای خود را در تالار اندیشه حوزه هنری آغاز کرده است. به همین بهانه گفتگویی داشتیم با نگین میرحسنی‌واحد که در ادامه می‌آید:

نگین میرحسنی‌، تهیه‌کننده نمایش «شیر در زنجیر» درباره تولید این نمایش گفت: بنده و آقای معینی با هم در یک گروه تئاتر با عنوان «شرنگ» کار می‌کنیم و در همه کارهای ایشان افتخار تهیه‌کنندگی را داشته‌ام. به طور کلی کار بدون سختی که وجود ندارد. به ویژه کارهای ما که دنبال این نیستیم که مطابق با مدهای روز تئاتر که تبدیل به روال می‌شود، کار کنیم.

وی افزود: ما کارهایی که خودمان برنامه‌اش را داریم انجام می‌دهیم و گاهی تا سه سال آینده را برنامه‌ریزی می‌کنیم تا چه آثاری را تولید کنیم. این آثار هم بر اساس دغدغه‌ها و اهدافمان تعیین می‌شود.

میرحسنی به سابقه گروه تئاتر «شرنگ» اشاره کرد و ادامه داد: از سال 78 گروه تئاتر «شرنگ» را شکل داده‌ایم و به جز بنده و آقای معینی دوستان دیگری هم حضور داشتند که امروز مدیران بسیار موفقی شده‌اند. آقای معینی در کارشناسی‌ارشد رتبه نخست را در رشته تئاتر کسب کردند و بعد از آن خیلی سریع در دکتری قبول شدند و برای ادامه تحصیل به آلمان رفتند؛ برای همین گروه کاری انجام نداد تا ایشان سال 90 به ایران برگشتند.

وی با اشاره به نمایش‌های قبلی گروه تئاتر «شرنگ» گفت: دو ماه پیش نمایش «رمی جمرات» را با موضوع فاجعه منا اجرا کردیم زیرا معتقدیم زبان هنر باید همراه با مردم باشد و نیاز بود که هنرهای نمایشی اعلام کنند که در کنار مردم هستیم در حالی که خیلی از گروه‌های تئاتری جلو نیامدند و کسی اعتراضی به آن حادثه نکرد.

این تهیه‌کننده تئاتر در ادامه به معرفی نمایش «شیر در زنجیر» پرداخت و تصریح کرد: امروز که داریم کار نمایشی در زمینه احمد متوسلیان انجام می‌دهیم، بسیار خوشحال هستیم و این احساس خوشحالی در من دو چندان است. احمد متوسلیان بسیار آدم بزرگی است و الگوی بسیار خوبی برای زندگی امروزمان است.

وی در مورد سختی‌های کار گفت: در این کار سختی‌های زیادی کشیدیم. وقتی داریم یک شخصیت واقعی را کار می‌کنیم، نمی‌شود در اتفاقات زیاد دست برد و نمی‌توان برای اینکه کار را دراماتیک کرد، قصه‌های عاشقانه ساخت.

میرحسنی به نسبت بین آثار هنری و دغدغه‌های مردم اشاره کرد و بیان داشت: بچه‌های گروه‌های تئاتری خیلی زحمت می‌کشند و کارهایی که می‌سازند، سختی‌های زیادی دارد، اما کاش کارهایی را انجام می‌دادند که با ما نسبتی داشت و دغدغه‌ای را در نظر می‌گرفتند که آن دغدغه متناسب با مردم ما بود. به عنوان مثال اگر در کوه‌های کلیمانجارو اتفاقی افتاده است و نمایشنامه‌نویس‌های دیگر دنیا روی آن کار کرده‌اند، چه فایده‌ای به حال من دارد که آن را کار کنم. اما کارکردن برای احمد متوسلیان فایده دارد. زیرا یک قهرمانی است که کارهای بزرگی برای کشور ما انجام داده است. قهرمانی که در همین کوچه‌ها و خیابان‌ها زندگی کرده است.  

وی از برخورد نادرست مدیران فرهنگی گلایه کرد و افزود: متاسفانه حتی راضی‌کردن مدیران نیز برای انجام چنین کاری بسیار سخت بود تا به ما یک سالن بدهند. هنوز که هنوز است درباره قهرمان‌های جنگ جهانی دوم کار می‌شود اما وقتی می‌خواهیم درباره احمد متوسلیان کار بسازیم، سنگ جلوی ما می‌اندازند در حالی که این آدم‌ها قهرمانان واقعی ما بوده‌اند. متاسفانه این مسئله دغدغه‌ی همه مدیران ما نیست در حالی که بسیاری از آنها با عملیات‌ها و شهدای ما همدوره بوده‌اند.

تهیه‌کننده نمایش «شیر در زنجیر» ادامه داد: متاسفانه برای مدیران و خیلی از هنرمندان ما ریچارد سوم اهمیت بیشتری دارد. من هم تحصیلاتم تئاتر است. ریچارد سوم را خوانده‌ام و دوست هم دارم اما برایم عجیب است که به شکل‌ها و نحوه‌های مختلف درباره داستان ریچارد سوم نمایش ساخته می‌شود و فضاهایمان را از این دست کارها پر کرده‌ایم! سوال اینجاست که چرا احمد متوسلیان و دیگر قهرمان‌های ایرانی روی صحنه نمی‌روند؟! احمد متوسلیان برای پول که نرفته است بجنگد. ما باید این قهرمان‌ها را به مردم بشناسانیم.

میرحسنی در انتها به فضای این روزهای تئاتر اشاره کرد و گفت: متاسفانه فضای نمایشی ما پر شده از آدم‌های عجیب و غریبی که مثلا با یک مشکل عجیب و غریب دست و پنجه نرم می‌کنند. در واقع فضای نمایشی پر از آدم‌هایی است که غم‌انگیز و افسرده‌اند. سوال این است که این نمایش‌ها برای از بین‌ بردن فضای غم‌انگیز و افسرده‌ای که برای بعضی از مردم وجود دارد، مفید است؟!